شناگران اغلب دوبار در روز و شش روز در هفته به تمرین در استخر می پردازند. بیشتر آنها با سرعتهای زیر بیشینه و با هدف بهبود سازگاریهای هوازی و تکنیکهای شنا و برخی نیز با تمرینهای اینتروال با بیشترین شدت و به شکل مختلط با هدف افزایش سرعت و ظرفیت ویژه جسمانی که بستگی به مسافتهای مسابقه دارد به تمرین می پردازند. مطالعاتی که درباره نیاز به انرژی برای تمرین شناگران انجام شده است نشان دهنده نیاز به انرژی فراوان برای اینگونه تمرینهاست. شرمن و مگلیسکو انرژی مورد نیاز روزانه برای شناگران مرد را بین ... ادامه مطلب ...


شناگران اغلب دوبار در روز و شش روز در هفته به تمرین در استخر می پردازند. بیشتر آنها با سرعتهای زیر بیشینه و با هدف بهبود سازگاریهای هوازی و تکنیکهای شنا و برخی نیز با تمرینهای اینتروال با بیشترین شدت و به شکل مختلط با هدف افزایش سرعت و ظرفیت ویژه جسمانی که بستگی به مسافتهای مسابقه دارد به تمرین می پردازند.

مطالعاتی که درباره نیاز به انرژی برای تمرین شناگران انجام شده است نشان دهنده نیاز به انرژی فراوان برای اینگونه تمرینهاست.

شرمن و مگلیسکو انرژی مورد نیاز روزانه برای شناگران مرد را بین 4016 – 5402 و در زنان در حدود 3394 – 4016 کیلوکالری برای مدت زمانی در حدود 4 ساعت تمرین در روز برآورد کرده اند. چندی پیش نیز در مطالعه ای که توسط ترپ و همکارانش انجام شده بود، آنها مجموع انرژی مصرفی شناگران در یک گروه زن را برآورد کردند. این شناگران روزانه بین 5 تا 6 ساعت تمرین کرده و حدود 17500 متر و 5 روز در هفته به شنا می پرداختند. انرژی مصرفی آنها در این مدت به صورت میانگین در حدود 1/2± 4/23 مگاژول به شکل روزانه بوده است. مقدار مصرف انرژی از اطلاعات به دست آمده، جمع آوری و برآورد شده است. بر اساس اطلاعات به دست آمده، برآورد شد که ورزشکاران در بین روزهای تمرین حدود 43 درصد توازن منفی انرژی داشته اند. شناگر سعی می کند با تولید نیروی جلو برنده کافی بر نیروی مقاوم آب غلبه کند و خود را به سمت جلو ببرد. همچنین او سعی می کند، تا با کمترین انرژی به سمت جلو شنا کند. زمانی که مقاومت افزایش پیدا می کند، مصرف انرژی نیز به صورت چند برابر افزایش پیدا می کند(کشش). در هر درجه از سرعت شنا، اشخاص متفاوت دارای کشش متفاوتی هستند که در شناگر بستگی به شکل و ساختمان بدن و درجه مهارت او در شنا دارد.

هولمر نشان داد که مصرف انرژی در شناهای پروانه و قورباغه نسبت به شناهای آزاد و پشت در حدود دو برابر است. این تفاوت به دلیل نوع شناها و ویژگی های آنهاست. بنابراین پاسخهای بدن به مقدار زیادی بسته به تجربه شناگر در سرعتهای متفاوت است و نمی توان آنرا با دوچرخه سواری و دو با سرعتهای متفاوت مقایسه کرد.

شناگران در دامنه ای در حدود 20 ثانیه (50 متر آزاد) تا حدود 15 دقیقه (1500 متر آزاد) به رقابت می پردازند. از نظر تقسیم بندی سنتی در مورد مقدار تولید انرژی، شناگران مثل دوندگان نیمه استقامتی هستند. بنابراین شناگران باید در هر دو زمینه استقامت و سرعت برای تبدیل کردن توان درونی خود به انرژی تمرین کنند.

بنابراین، این حقیقت که این فعالیت به جای آنکه روی خشکی انجام شود در داخل آب انجام می شود، ما را در درک نیازهای این ورزشکاران بیشتر کمک می کند. نکته دیگری که در شنا وجود دارد، مقاومتی به نام آب است که حرکت در آن به سمت جلو از هوا سخت تر است. به دلیل همین نیرو، مهارت شناگران در کاهش مقاومت، بستگی به کاربرد مفید نیروهای جلو برنده و درک نیازهای جسمانی داشته و کار از یک جداسازی و بررسی ساده، بیشتر و نیازمند شناختن بیشتر موضوع است.

هولمر مصرف انرژی بین شناگران را توانایی ها و سطوح مهارتی مختلف مقایسه کرد. او فهمید بین شناگران با تجربه و کم تجربه، شناگرانی که در یک سرعت و مسافت معین مصرف انرژی کمتری دارند که از مهارت بیشتری برخودارند. برای مثال در شنای با سرعت 8/0 متر در ثانیه، افرادی که به صورت تفریحی شنا می کنند 1/4، شناگران خوب 6/2 و شناگران نخبه 2 لیتر اکسیژن در دقیقه مصرف می کنند.

در تحقیقی که توسط ون هندل و همکاران وی انجام شد، آنها مصرف انرژی در شنا را با سرعتی معادل 2/1 متر در ثانیه برای زنان و مردان اندازه گیری کردند. زنان دارای میانگین اکسیژن مصرفی معادل 28 میلی لیتر در دقیقه در ازای هر کیلوگرم از وزن بدن بودند در حالیکه در مردان این مقدار 36 میلی لیتر در هر کیلوگرم از وزن بدن است.

از طرف دیگر کارشناسان اغلب ورزشهای سرعتی را جزء ورزشهای بی هوازی و ورزشهای استقامتی را جزء ورزشهای هوازی دسته بندی می کنند. به هر حال، همه ورزشها نیازمند ظرفیت زیاد از لحاظ شدت تمرین و استقامت هستند. سرعت و شدت تمرین از عوامل اصلی تعیین کننده مسیرهای هوازی، یا بی هوازی هستند. مسیرهای هوازی مقدار کمی از انرژی مورد نیاز برای ورزشهای سرعتی را فراهم می آورند.